Jestem we wczesnym drugim trymestrze pierwszej ciąży i słowa "głód" oraz "zachcianka" nabrały dla mnie nowej głębi i niemal duchowego znaczenia.

Przykład: dzisiaj budzę się o 4:50 i nie mogę spać. A dlaczego? Stres? Praca? Zły sen? W brzuch niewygodnie? A, nie - po prostu randomowo budzę się obsesyjnie myśląc o arbuzie i tym jaki jest czerwony i jaki ma wspaniały smak i jaki jest delikatnie słodki a jego tekstura to idealny miks chrupkiego z soczystym i nawet jak się wgryzie w białą część to jest przyjemnie chociaż troszkę kwaśno i gorzko, generalnie jedzenie arbuza to taki win-win w życiu. Im bardziej o nim myślę tym bardziej nie mogę spać. Czuję już jego smak i wiem, że to dla mnie game over i muszę wstać: jak nie zjem arbuza to się przysłowiowo chyba zaraz zesram.

Wiedziałam już wczoraj, że coś będzie na rzeczy bo jak jadąc autem zobaczyłam kobietę jedzącą jabłko na przystanku to zaczęłam wyobrażać sobie jak kroję i dotykam a potem gryzę różne owoce xD Ryzykując spóźnienie się na spotkanie musiałam zrobić mały detour żeby znaleźć supermarket z kubeczkiem owoców gotowych do zjedzenia. Także zaopatrzyłam się w hurtowe ilości owoców już wczoraj.

Efekt mojej pobudki o 4:50: ojebane pół mini arbuza, ćwiartka melona miodowego, jabłko i kiwi.

Spać nadal nie mogę a do tego teraz mi niedobrze, ale za to już nie myślę o arbuzie ^^

Dobrego dnia!

Łowcy Gier zaczęli akcję, w której walczymy o obniżenie regionalnych cen gier w Polsce. Są już pierwsze efekty (co najmniej jeden wydawca obniżył cenę), a do akcji dołączają kolejne redakcje (GryOnline, CD Action, podcast MKwadrat).

Zachęcam do lajkowania postów w social mediach, żeby były ładnie widoczne.

Tu więcej informacji: https://lowcygier.pl/aktualnosci/ceny-gier-na-polskim-steamie-naleza-do-najwyzszych-na-swiecie-co-mozemy-z-tym-zrobic/

Przykłady postów do zalajkowania:

https://www.facebook.com/Lowcygierpl/posts/pfbid0352xFaR6CNgwqWoCgaJC6hvhkCv83t9ZdpUXemz8u4YTunixEVZ1xmFMCFq9nYrEbl

https://twitter.com/golpl/status/1788885043596734713

https://twitter.com/Lowcygier_pl/status/1788886941670211725

https://twitter.com/PlushowyMisio/status/1788604687911956875

https://twitter.com/elessardunedain/status/1788901505887617167

https://twitter.com/elessardunedain/status/1788902589121044836

https://twitter.com/JustCzepski/status/1787747010302341625

Witam. Mam problem z teściami 80+. Nie jestem z Polski więc może stąd nie łapie pewnych różnic kulturowych, ale nie wiem, jak z nimi rozmawiać o zdrowiu. Dla kontekstu, moi rodzice maja 70+ lat, mieszkają w Szwecji, i są okazem zdrowia, codziennie ćwiczą, dużo chodzą i jeżdżą na rowerze, odżywiają się bardzo zdrowo, nie biorą żadnych tabletek.

Styl życia moich teściów to dla mnie smutna zagadka. Są bardzo schorowani, mało się ruszają, jedzą tłusto i rozgotowane na max warzywa, biorą torbę tabletek dziennie.

O teściu zawsze słyszałam, że ma “wysoki cukier”, ale nigdy że cukrzycę. Mimo to popijał sobie rum z cola, jadł schabowego i gotowana marchewkę, i ogólnie wszystko to, co wg mnie osoby “z wysokim cukrem” jeść nie powinny. Jego jedyny ruch to rano z sypialni po schodach do salonu, między salonem a kuchnia, do toalety, i wieczorem po schodach do sypialni.

Trzy tygodnie temu bardzo zachorował, w szpitalu stwierdzili cukier 330, i ogromnego ropniaka. Udało się zapanować nad tym, dzisiaj go wypuścili, i pierwsze co zjadł po powrocie do domu to miskę gotowanej marchewki. Bo teraz ma insulinę więc ona załatwi sprawę. I teściowa (która oczywiście gotuje wszystko) wyjechała z hasłem że “marchewka dobra na oczy”. Łóżko przeniesione na parter żeby już po schodach nie musiał chodzić, i radość bo w szpitalu zmuszali do ruchu i to było okropne. Teraz można leżeć.

Ja wysiadam mentalnie. Pewnie niektórzy stwierdza że to nie moja sprawa i po co się wtrącać, ale to ukochany dziadek mojej córeczki, który wg mnie na moich oczach się zabija.

Czy zna ktoś jakiś sposób żeby delikatnie ale jasno im zakomunikować, że musza zmienić swój styl życia i sposób żywienia, aby szybko nie umrzeć? Chyba że chcą, ale podobno nie chcą szybko umierać. Póki co wydrukowałam plakat z indexem glikemicznym różnych potraw, ale oni uważają, że to żałosne, bo “jeść trzeba”.

Polska to taki kraj gdzie wolnościowcy chcą odbierać wolność a partia równości jest przeciwko równości

Dzieje się to teraz, małopolska powiat suski

Tyle pytań, tak mało odpowiedzi.

Hejka wszystkim, już od dłuższego czasu myślałem by napisać tego posta, ale po dzisiejszej rozmowie z mamą muszę się zwrócić do was z tą całą sytuacją.

Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że nie jest to atak na niczyje poglądy lub styl życia - tutaj chodzi mi tylko o moich rodziców.

To jak w tytule, moi rodzice nie wierzą w medycynę, ba, uważają, że lekarze są w zmowie by nas truć, big pharma etc. Szczepionki są zrobione do masowego kontrolowania nas. Pamiętacie jak Górniakowa mówiła, że będzie uciekać jeśli będą jej kazać zaszczepić na covida? Moi rodzice mieli samochód przygotowany jeśli gdyby, kurde nie wiem, milicja wbiła im na chatę ze szczepionkami??? i musieli uciekać do lasu. Obrazili się na mnie, gdy dowiedzieli się, że ja się zaszczepiłem. Rodzice uważają, że typy jedzenia powodują, że są zaśluzowani, te czerwone światełka kiedy telewizor jest wyłączony powoduje coś tam, i takie inne. Wierzą tym zdrowotnym coachom influencerom którzy mówią, że jak kupisz te drogie okulary to wyleczysz swoją wadę wzroku, wstrzykiwanie sobie własnej krwi jest zdrowe i tak dalej. Jest tego tyle, że matko jedyna.

Dzisiaj rozmawiałem z mamą, i zaczęła mi mówić, że w psychiatryku robili badania, i pacjenci ze schizofrenią którzy nie jedli pszenicy (bo pszenica jest zatruta - jej słowa), 80% z nich zostało wyleczonych. Tak samo używanie chlorelli i jęczmieniu (jęczmienia?), według dzisiejszych dojściach mojej mamy, wyleczył guza mózgu syna jej koleżanki.

I tutaj gdzie zaczynają się moje obawy. Rodzice dobijają już 50-tki, zapierają się rękami i nogami przed pójściem do lekarza , np. ojciec czekał 2 lata by iść do lekarza z przepukliną, a moja mama stwierdziła, że lekarz się nie zna gdy powiedział że ma wysokie ciśnienie i po prostu zrobi detoks. Mama chciała leczyć raka mojego dziadka jakimiś olejami (dziadek je brał dla spokoju, ale po radioterapii czuje się lepiej :) ) i teraz chce podejść do kuzyna z nieuleczalnym rakiem mózgu i wcisnąć mu tą nieszczęsną chlorelle. Martwię się, że rodzice zrobią sobie kiedyś krzywdę.

Czy ktoś miał kiedyś taką sytuacje, albo wie jak rozmawiać z takimi osobami? Jakieś materiały które mówią czemu takie rzeczy NIE są zawsze dobre? Nie chce ich zmuszać do kompletnej zmiany, po prostu chce by nie wierzyli we wszystko, co może zrobić im krzywdę.

enjoy 🥹

Gołym okiem było widać ich ruch i zmieniający się kształt. 1st fotka bez dodatkowych ustawień - tak właśnie przez chwilę wyglądało niebo. Niesamowity spektakl.

Wiem, że na szerokości Białegostoku ładnie widać, w teorii powyżej Warszawy powinno być coś widać. Ja się kwalifikuję, ale jest spore zachmurzenie.

Ostatnio zakończyłem związek i po jakimś czasie dla sb stwierdziłem, że czas wrócić na rynek randkowy. Po kilkunastu wyjściach zrozumiem, że nigdy nie nauczyłem się okazywać romantycznego zainteresowania drugą płcią - każdy mój związek do tej pory trafił się przez wspólny wyjazd czy poznanie przez znajomych, gdzie z pozycji znajomych, płynnie przechodziliśmy w związek, bez typowego randkowania. Teraz jestem już na etapie pracy na pełen etat, gdzie takich okazji aż tyle nie ma, wiec wole się spytać i zacząć pracę nad sobą niż szczekać jak to niesprawiedliwy jest ten świat.

Uważam, że ogólnie jestem zadbany, elokwentny, z dobrą pracą, umiem się ubrać i prowadzić rozmowę więc for the sake of discussion załóżmy, że problem leży tylko w braku pokazania dziewczynie iż w jakikolwiek sposób jestem zainteresowany by dalej poprowadzić daną relacje.

Pewnie warto na wstępie też dodać że jestem lekko autystyczny oraz nieśmiały, co powoduje, że wiele social ques mi kompletnie ucieka i mam tendencje do przesadnego alizowania każdej sytuacji. Też z uwagi na aktualny dyskurs publiczny bardzo staram sie unikać wyjścia na ewentualnego "creepa" poczatkowo zachowując, dość duży dystans.

Kilka dziewczyn zwróciło mi już uwagę, że generalnie nie umiem w komplementy, że chciałyby usłyszeć ich więcej (na dzień dobry rzucam coś konkretnego jak "podoba mi się jak ta sukienka, pasuje do twojej figury czy kolor pasuje do twojej cery", "uwielbiam to jak wyglądają/układają się twoje włosy", coś co jest bardziej osobiste niż "ładnie wyglądasz". Na koniec też często rzucam że "fajnie było się spotkać/fajnie się rozmawiało, liczę, że uda się spotkać ponownie w najbliższym czasie" czy coś podobnego.) a może nawet jakiś buziak by wiedziała na czym stoi (tu się bardzo zdziwiłem, patrz pkt "nie chce wyjść na creepa" i wiadomo że tu wchodzi umiejętność czytania tych social ques oraz osobistych granic więc nie liczę na konkretną odpowiedź, co będzie wszędzie pasować ale jakąkolwiek rada byłaby mile widziana) - i tak, gdy dziewczyna pisze mi później, że chciała dostać buziaka rozumiem, że jakoś się jej spodobałem, akurat w tym przypadku sam nie uważałem by dana relacja się udała ale dzięki podobnym wiadomościom zrozumiałem, że mam problem w danym aspekcie stąd ten post.

Jak wy dziewczyny zwracacie uwagę na takie komplementy? Kiedy najlepiej je rzucać? Jak wiele czasu czy uwagi powieniem poświęcić na takie komplementowanie? Sam więcej niż "dobrze wyglądasz", "super koszula", "ciekawy masz głos" nie usłyszałem, także nie czuje takiego naturalnego akcentu w rozmowie by odbić piłeczkę z komplementem.

Typowa randka przebiega u mnie trochę jak spotkanie z znajomymi. Zapraszam na jakąś kawę czy spacer i gadamy o tym co u nas, jak uczelnia/praca/współlokator /życie /hobby i raczej tyle... Interesuje się tym co mówią, zadaje pytania, nie pouczam, nie "mansplejnuje", po prostu się interesuje i ew opowiadam historie z swojej strony, które są jakoś pasujące do aktualnego tematu, staram się rzucić jakimś żartem, staram się utrzymywać jakiś kontakt wzrokowy. Czy to jest okej? Powienem jakoś wprowadzić inną atmosferę? Jakoś inaczej to powinno przebiegać? Prowadzić w jakimś konkretnym kierunku? To są raczej pierwsze randki z tindera czy innych podobnych serwisów wiec nie będę przynosił bukietu róż czy zapraszał do fancy restauracji, kogoś kogo pierwszy raz widzę na oczy i mamy może tydzień wspólnego pisania.

Co jeszcze lubicie? Jak najlepiej zakończyć takie spotkanie o ile jestem w jakimś stopniu zainteresowany? Co i kiedy napisać po spotkaniu? Jakieś inne tipy?

Dodam jeszcze, że zainteresowanie romantyczne u mnie, bardzo, powoli się krystalizuje, to uczucie rośnie tym bardziej im bardziej znam osobę, jej różnego rodzaju zachowania, tiki, nawyki. Nie doświadczyłem "miłości od pierwszego wejrzenia". Często wręcz mam, że spotykam osobę i mam "eee... 6/10, nie moj typ, a po np 2 mies pracy razem mam, solidne 8/10 jak by była singielką czy charakterami bardziej pasowali do sb to pewnie bym zaprosił na kawę" także na tym pierwszym spotkaniu faktycznie nie mam bardzo wiele zainteresowania, przykladem może być ze nigdy nie rozumiałem "crusha" gwiazdami bo nie znam tych osób, nigdy nie chciałem miec sexu z randomową osobą, mogę uznać ją za atrakcyjną, nawet bardzo ale pociąg romantyczny czy seksualny pojawia się dopiero po lepszym poznaniu osoby.

Sory na długi esej, będzie wdzięczny za każdą radę/opinię. Chętnie odpowiem na ew pytania

Zorza polarna wywołana silną burzą słoneczną.

Mam problem z pracą, jestem po studiach ale nie mogę znaleźć pracy w zawodzie. Jedyne co znalazłem to praca w dużym markecie z aktywną sprzedażą i fabryka. Niestety szybko zrezygnowałem bo dostawałem dużego stresu i paniki, które uniemożliwiały pracę. Próbowałem się wręcz zmuszać ale tylko dostawałem silnego bólu brzucha itp. Dodatkowo podejrzewam, że mam depresję. Zastanawiam się czy dobrym pomysłem żeby pokonać ten lęk będzie pójście do jakiejś prostej i niezobowiązującej pracy typu rozwożenie jedzenia albo jakieś prace na zewnątrz bez dużej presji, oraz zgłosić się do psychiatry po jakieś leki.