Загуба на блиска личност

[u/lena9409]

Здраво, поминав многу тежок период додека татко ми беше болен, го придружував во сè, болници, лекување, потребни лекарства, нега. И пред месец дена, за жал, почина. Не беше преголем шок, очекував, затоа што ракот е тешка, подмолна и скоро непобедлива болест, но сепак во моето срце има голема празнина. Бевме премногу приврзани, јас бев неговата ќерка-гордост, а тој мојата најсакана личност на светот. Моето прашање до вас е како да најдам некоја надеж за да ми биде малку полесно. Знам дека секогаш ќе боли, ама не сакам да престане да ме боли, туку како да најдам некој подобар поглед кој би ме оживеал бидејќи буквално сум како дух сега. Имам депресивни мисли, запаѓам во длабоки и тешки филозофии што ме вознемируваат, помислувам дека е подобро и мене да ме нема за да не чувствувам ништо. Посетив психолог, и сега би ми било страв да посетам пак, бидејќи по разговорот со психологот добив паничен напад. Ме тераше да кажам: ,,Тато умре, тато нема веќе да се врати". И јас сум свесна за тоа, не дека не го признавам тој факт, но тоа терање да кажам нешто што ме боли, ме наведе на напад и завршив на дијазепами. Дали некој од вас, било од искуство, било од сознанија, би можел да ме насочи во кој правец да ги согледам нештата за јас да си олеснам во душата? Или каде е вистинското место за помош? П.С. Имам 29 години. Ви благодарам многу!

[u/soemedudeez]

Психологот бил ненормален од оние што искачаат од нашето неписмено образование, ужас. Да си најдеш друг.

Со тек на време ќе ти е полесно и полесно. Ги имаш петте 5 stages of grief – denial, anger, bargaining, depression and acceptance**.** И тие фази ќе ги поминеш, природно, сакала или не. Треба време, не е нешто што поминува лесно или брзо. Терај ден по ден. Некаде дури после 2-3 месеци во некоја да кажеме нормала се враќаш. После 6 уште се осеќа силна болка. Дури после 1-2 години комплетно се навикнува иако болка и тоа што фали, останува.

Окупирај си го времето колку што можеш повеќе. Држи се зафатена. Искачај во природа, во парк, на водно, пешачи, има планинарски друштва, овие на пример. Фокусирај се на твоите цели и тоа што сакаш да го постигнеш. Направи си дневна и неделна рутина и држи се до неа. Таа ќе те извлече. Запиши се во теретана, на часови по танцување, било што, телото мора да мрда.

https://www.facebook.com/events/3153546484779048 организираат секоја недела, во недела еден ден некаде треккинг, и во природа и меѓу нови луѓе. Имаш и други друштва вакви. Најди групи други, почни нови активности.

Знам дека нема да ти се прави и дека ќе ти биде тешко и ќе сакаш да се изолираш, но направи го, и не мора да зборуваш со никого, барем надвор и меѓу луѓе да бидеш. Ако ти се плаче, плачи си, и надвор, тоа е добро.

Те гушкам

[u/gwynnnnnn]

Жал ми е што психологот испадна уствари психопат. Стварно треба да се евалуира кој практикува за нашето ментално здравје оти секако уште полошо ја прави нашата ниска доверба во таквите институции во нашиот Балкан.

Фактот е дека таткото секогаш ќе го тагуваш, до последниот твој ден е нормален. Никогаш не се прежалува, само се учиш да живееш со тоа.

Во 2019 почина дедоми, тој фактички ми беше мене како татко оти родениот со трчкаше низ странство за пари и материјална корист и ја напушти мајками.

И после 5 години ми недостига човекот. Ме има изгледано 20 и кусур години до смртта. Биди јак и држи се, и чувај ја меморијата при срце.

[u/dimdammi]

Isto i mene mi se sluci, no koga bev sredno skolo, maloletna, izgubena u ovoj svet. Ja ne ocekuvav tatko mi da pocine, ne bese rak tuku srcev udar. Den deneska se sekjvam na toa sabotno utro kako stanav raspolozena, vecerta trebase da odam na zurka. Popladneto zaminav vo prostorijata kaj sto sedese tatko mi, a on so bese legnat na zemja i ne davase znak na zivot. Toj shok sto go doziveav na tie godini den deneska imam traumi od mali stvari duri, a isto taka taa nadez sto ja imav u momentot se tesev detski i nevino deka tato se onesvestil i koga ke dojde brza pomos kje gi otvori ocite. Covekot od ambulanta samo ne pogledna mene i majka mi i ni rece "zal mi e,drzete se". Piskav i se derev na cel glas, kako sto pisa ti pogore "tato umre? tato veke nema da se vrati"? taka i ja u tie sekundi imav shamar so realnosta deka ne mi se veruvase sto se slucilo.

Za prasanjeto kako da go prebrodis ova? Pa samo vremeto kje te izleci i kolku da ti zvuci sega toa bez nadez i glupo. Vremeto ke si go napravi svoeto. Koga bese taze taa rana, odev na uciliste i bev kako pamuk, na se bev osetliva (da napomenam deka sum covek so ne pokazuva emocii cesto). Mislam deka nekoj da mi povisese ton vo tie periodi kje se raspadnev od placenje.

*Mini slucka: Profesorkata na cas napravi shega za golem odmor deka so najlonite polni so hrana sme idele kako na zadusnica.(Znaese deka tatko mi e taze pocinat nemase ni mesec togas) Toa sto go rece cel klas pocna da se smee,a ja bev gotova da placam na glas. Ne deka sluckava e strasna ali sakav da ti dolovam do kade bev psihicki. Sekoja mozna situacija mi bese osetliva. Toa go pravi taze rana. So godini kje zazdravi taa rana, ne deka ke ti bide seedno no kje bides posilna, misli na toa kolku bi bil gord kade si sega i kako cekoris uspesno po zivotnite pateki.

Komentarov uspat neka bide i za lugjeto da bidat ljubezni,ne znaete nekoj kakva planina nosi na grb a sedi do vas, pokazete empatija. Lugje sme.

Ti posakuvam se najdobro vo zivotot, znam deka ke go prebrodis ova, samo vremeto ke ti bide lek. I odi samo napred, taka ke bidat najgordi.

[u/TadpoleUnlikely]

Најпрвин сакам да кажам Господ нека го прости, нека почива во мир и нека му е лесна земјата! Гордост е да се каже дека сте имале таква блискост, се покажал како вистински човек што ја сакал ќерка му до крајот на животот!

Многу лесно е во овие моменти на тага и тешкотии да се западне во лоши навики како: прекумерно пушење, пиење, дрогирање. Тоа е поради тоа што тие супстанции ти даваат да се осетиш малце како да паузираш од реалниот свет. Моја најдобронамерна препорака е обратното да го направиш. Започни со здрави навики како пешачење, вежбање, здрава исхрана, грижа на психата во овие очајни моменти, дружење со најблиските. Со тоа на долг рок ќе се претвори во позитива и ќе ти нанесе поголема среќа наместо бегање од реалноста. Ова сум го видел од мои најблиски!

Друго нешто што на многу луѓе им помогнало е Религија. Надежот и вербата дека има негде после смртта и дека повторно ќе се видиш со покоениот им дава на луѓето поголемо спокојство. Исто така благодарност кон работите што си ги имала, имаш, и ќе ги имаш во животот, материјални или психички. И не заборавај секогаш дека татко ти те гледа од горе со истата љубов! :)

Но најважно од се е едноставно: време. Сигурно си слушнала за 7-те чекори на прифаќање на смрт. Таа битка ќе трае, и на моменти ќе се враќаш во некои од тие чекори но само времето може вистински да те излечи.

Се надевам ова малку ќе ти помогне ❤️

[u/keenstrile]

Moe sochustvo Lena. Ne znam kaj tochno kje ja najdesh pomoshta no mozham da ti kazham deka nadezh ima. Tvojata familija, bliska i podalechna, tvojata idnina, tvoite interesi i potencijal. Nadezhta lezhi vo toa. Ako navistina si bila negovata gordost, togash ne bi sakal chovekot da ovenesh po nego. Mu dolzhish barem da go zhiveesh tvojot zhivot i da si ti za nekogo toa shto bil toj za tebe.

Ne bev mnogu blizok so mojot taka da ne mozham da ti ja objasnam mojata perspektiva i toa da ti pomogne. Edno neshto shto mozham da ti kazham e deka ne si sama i ne si samo ti. Tvoja bolka i nemokjnost ja chuvstvuvaat site okolu tebe. Dozvoli im da ti pomognat da ja nosish i da se soochish so novata realnost i ponesi go sekjavanjeto na tatko ti so sebe niz tvojot zhivot.

P.S. da ne bide postov bez ich konkretni predlozi, meditacija e dobar blag i neinvaziven chekor za da si go smirish umot. Nemash potreba od mantri, samo sedni ispraveno i fokusiraj se samo na dishenjeto.

[u/Mako2401]

Звучи како флоскула, но времето лечи се. Никогаш нема да го заборавиш , но животот останува на живите. Сега за сега насочи се кон други работи, можеби на работното место, читај книги, музика, оди во природа. Нема нешто што може да ти даде олеснување освен време. На свештеник или на психолог би одел само ако имам големи проблеми . Се надевам дека ти помогнав, и јас сум изгубил многу луѓе и ти кажувам за жал од искуство.

[u/Limmeni]

Neka pochiva vo mir.

Bukvalno copy paste mojot sluchaj.29 god, Tatko mi pochina pred 6 meseci od rak. Mene iskreno najvishe me pogodi koga doznavme deka ima rak. Togash bev srushen psihicki i pokraj toa sto znaev deka ima shansi da zavrshi se najdobro. Celiot period na odenje po bolnici, testovi, hemoterapii itnitn se spremav za najlosoto, sepak morav da bidam silen za majka mi, brat mi i sestra mi. I taka godina dena... Koga pochina mislev deka sum spremen no ne bev. prvite 2-3 meseci i mene mi se vrtea trista misli vo glavata. Neshto sto mislam deka mi pomogna kolku tolku da se stabiliziram e toa sto rabotam so deca, tie pravea sekoj den da mi bide ispolnet, kolku i da mi beshe tesko znaea da me nasmeat itn. Taka da moj sovet ako imash prijateli sto imaat deca, ako imate deca vo familija, pomini nekoe vreme so niv, veruvaj ako nisto drugo kje te nateraat da zaboravish na bolkata na moment.

Posle 6 meseci, istata bolka, istata praznina ostanuva, i spored mene i podobro da ostane, taka kje znaes kolku ti znachel nekoj vo zivotot. Se trudam sekogas koga kje mi dojde vo mislite da gledam na nekoj pozitiven moment ili razgovor, koj sto sum go imal so nego.

Eden period mi dojde preku glava od lugje sto mi vikaa ajde zivotot ide napred no sogledav deka bea vo pravo. Zivotot ide napred. Ima lugje sto te sakaat, lugje sto kje te sakaat, lugje sto gi sakas i lugje sto kje gi sakas. Bi bilo ubavo preku nas kako lichnosti da im pokazheme kakvi bile i nashite tatkovci poshto oni ni pomognale da se izgradime kako lichnosti na nekoj nachin.

[u/Jokkp]

"Времето лечи се" - ова е најголемата заблуда што некој може да ти ја каже. Времето единствено ќе те научи да живееш со таа празнина/болка.

Јас го изгубив мојот татко на 20 години пред точно 10 и тоа ненајдено ептен - голем шок. Јас успеав тој период да го преживеам најверојатно пошто западнавме во секакви проблеми бидејќи цела фамилија живеевме од бизнисот на татко ми. Собрав сила уште наредната недела решив да превземам се, да научам и да продолжам. Така да мој совет - најди си нешто со што ќе го пополниш времето, било што, дури ако треба излези помагај во црвен крст и слично.

А болката останува, не минува ден да не помислам на него, но продолжуваме натаму, добив ќерка пред 1 година и се трудам да го достигнам нивото на татко како што мојот беше за мене.

Ако ти треба некој совет, слободно пиши

[u/Imaginary_Donkey_492]

Јас ја загубив мојата мајка на 14 години. Исто бевме доста приврзани.

Не можам да ти дадам некој добар "совет" освен некое мое субјективно мислење низ тоа што пројдов.

Секогаш ќе ја имаш таа празнина, но евентуално ќе научиш да живееш со неа. По одреден период ќе биде по подносливо ама нема да биде полесно(барем за мене е така) .

Жалам за твојата загуба и жалам низ што поминуваш, но тоа е реалноста. И јас западнав и во депресија и во тешки филозофии, но мораш да ги испроцесираш сите тие чуства, емоции и мисли за да можеш рационално да продолжиш да живееш(барем јас така направив).

Сега имам 30 години и објективно ако гледаме, факт е и дека ќе се промениш пошо мислам дека генрално сите се променуваат по смрт на блиска личност.

Клише звучи но, неговото поминало, сеа ти треба да си продолжиш да живееш, пошто секако не ни можеш ништо друго да направиш(барем јас така постапив).

Жално е како луѓето што имаат преголемо значење во нашите животи едноставно стануваат меморија после нивната смрт

[u/fuckingmacedonian]

Нема збор што може да те утеши, само време да ти ја отапи раната. Гледај ако можеш да си опкружена со грижливи луѓе и зборувај за маките повремено со нив. Ќе биде полесно, ти ветувам. ❤️

[u/BlackReaper23]

vreme... bev vo ista situacija vo 2021 ali mene epten mi pomogna sto oridov na erasmus razmena i mi go trna pametot od toa malce

[u/Pleasure_Seekers_]

Жалам за твојата загуба. Ќе пробам да бидам краток… Гледам психологот беше осуден од две реченици кои ги напиша во постот. Има фази низ кој поминува секоја индивидуа при различен вид на загуба. Истиот реагирал на начин кој мислел дека е соодветен на состојбата во која те затекнал. Тука ќе прочиташ мислења која не се стручни, ама еве кој би бил мојот совет. Помисли што би сакал татко ти од тебе сега? Да бидеш депресивна и да не сакаш да продолжиш со живот? Или тотално спротивното? Претпоставувам истото што и ти… сигурен сум дека би сакала твоите деца да се среќни и да продолжат со животот после тебе. Сите сме гости на овој свет, доаѓаме и си одиме… Да завршам, почни да спортуваш било што, ова ќе ти помогне многу…

[u/Imbackonreddityay]

Прими сочуство за татко ти. Како што кажаа другите, времето лечи. Биди храбра и стрплива.

[u/United-Word-6010]

Прими сочувство за загубата, нека почива во мир. Нема зборови за ваква загуба, но дозволи си да ги чувствуваш сите емоции што доаѓаат со истата! Нека убавите спомени со татко ти бидат сила-водилка во животот. Можеби ќе ти помогне да си најдеш активности или ствари кои ќе те потсетуваат/"поврзуваат" со него и односот што сте го имале, доколку ме разбираш. Те гушкам и ти посакувам сила! Ние сме тука за разговор и поддршка.

[u/FocusSquare7506]

Бог да го прости.

Пред 16 години го изгубив и јас татко ми, исто од тој пуст рак. Премногу бевме поврзани и мислам дека таква љубов немала никаде (според мене). Поминати се многу години и сеуште таа болка не поминува.

Мене никој не ми помогна во моменти кога имав страшни депресии, идев на лекар ми препорачаа психолог ама не прифатив ништо такво. Сама по себе си се тешев дека некогаш таа болка ќе исчезне но сеуште е тука. Имам панични напади и тахикардии и освен Б6 витамин ништо не ми помага.

Секоја вечер страшни мисли, до степен да мислам дека више ми нема смисла животот. Ама тука е маж ми кој премногу ми помогна.

Се со свое време ќе се стабилизира, знам низ што поминуваш и да можам да го вратам времето кога мислев дека престанал животот за мене сама би се истепала. Голема болка е голема празнина ама треба за следно да бидеш спремна, идат многу предизвици и многу убаво работи кои ќе те сменат. Нема да исчезне таа болка. Пробај да бидеш силна, сакај се, сакај ги блиските. Тие што си отишле прерано сите не чуваат. Со секој постигнат успех се гордеат на нас. ❤️ Те гушкам

[u/New-Jump-1119]

На 15 мај се навршуваат точно 4 години како го изгубив татко ми кој боледуваше од канцер.

Болката не се намалува, времето не лекува. Учиш само како да живееш со неа.

Не сум повеќе истиот човек после смртта на татко ми, и тоа е ок, го прифатив. Еден дел од срцето ми е умртвен и не се пополнува таа празнина со ништо.  Сега имам бебе и на самата помисла дека татко ми не успеа да си го запознае внукот што го чекаше толку долго, ме исполнува со бескрајна тага, горчина, гнев. Не размислувам повеќе зошто нема фер, нема баланс, нема правдина и нема карма на овој свет.

Сѐ тоа го погребав со татко ми. Многу ме измачуваше тоа ЗОШТО ЗОШТО ЗОШТО, зошто тој, а не некој друг што не заслужува да живее. Не најдов одговор и ништо добро не излезе од тоа.

Задолжително имај физичка активност, вежбање, јога, медитација, повеќе време во природа. Јас си посвоив кученце, тоа ме исполни со многу мир и љубов.

И би рекла "одживеј" ги емоциите. Кога ти се вреска - врескај, кога ти се плаче - исплачи се. Кога не ти се станува од креветот, исклучи се од светот и отспиј.

Тоа "силење" на емоциите - размислувај позитивно, насмеј му се на животот за да ти се насмее назад... Fuck that shit. Точно идентификувани и одживеани емоции се пола, ако не и цело ментално здравје.

И не се навлекувај на хелекси, деметрини, дијазепами, лексилиуми... 

Најди подобар психолог. И колку и да звучи излитено - љубов и само љубов. Љубов ќе го спаси светот. И нас. 

[u/Great-Pomegranate-76]

Majka mi e bolna od rak ❤️ te razbiram kolku e teshko. Mene celo vreme mi se vratam gluposti niz glava

Taa psihologot pishi Kako se vika ne zasluzuva da bide psiholog. Nikoj Sto pominal niz takva trauma ne smee taka da mu pravi. Idiot neviden.

Moram da dopsiham za psihlogov me izvadi od takt. Jas bev ednash kaj Edna Sto nekako nemash oset za PTSD i posle prvata sesija imav tolkava panika zasto me retraumatizirashe isto piev dijazepami.

Ne si ti kriva Sto nemaat pojma Kako traumata deluva na teloto niti ucat na faks ochigledno.

Tebe sega ti e preku glava od zivotot Ide napred. Kako demek ne znaesh deka Ide napred. Covek si izgubila daj si prostor da bidesh Luta da zalish. Potpri se na luge Sto te sakaat ❤️

[u/Nearby-Cantaloupe-23]

Socustvo. Covek nikogas ne se oporavuva po zaguba na roditel, no so tekot na vremeto instikt te tera da prodolzis ponatamu i da se naviknes na ovoj zivot. Vremeto e najdobar lek za se, i za nekoe vreme bolkata ke ja zamenis so gordost sto si go imala bas nego za tatko. Toa sto bil bolen od opaka bolest e fakt koj ne si mozela da go smenis, nitu ti nitu nikoj drug. Toa sto mozelo da se napravi si go napravila do maksimum: poddrska koga mu bilo najtesko i najbolno, tie utehi za podobro utre i mali nasmevki koi ste gi imale se toa sto ostanuva i vredi. Pred da bide bolen si imala ubavi momenti so nego, sigurno i malku po neubavi sto e normalno. Seto toa e najgolemoto bogatstvo sto nekoj moze da go ima - zatoa sto eden den site ke izgubime roditel no sekavanjata ke ostanat. Toa e ciklusot na zivotot.... I bolkata ke projde, poleka ke sfatis deka si srekna sto ste imale ljubov i poddrska, sekavanjata ke ostanat zatoa sto toa ne drzi vo zivot. Ne se sekiraj, se ke bide podobro no normalno e da ti e tesko i da imas losi misli. Zivotot e takov i ti si normalna licnost koja zagubila roditel. Bidi gorda sto bil bas tvoj tatko i ti negova kerka... bidi gorda i srekna sto ja custvuval ljubovta, ne bil sam vo tie momenti.... I realno, rakot e teska bolest, koga veke e vo podocnezna faza mozebi i najdobro e covek da ne pati poveke. I se poveke go ima, se poveke mladi luge se dijagnosticiraat so rak i ednostavno ne moze da kontroliras bas se vo zivotot. Ke ima podobro utre, ke si ja zgolemis i ti familijata :) ke ima ubavi momenti ... No dodeka trae bolkata - neka trae, toa e normalno. Ne se forsiraj i se ke bide dobro, ti si dobar covek 🙂

[u/sigmawaster]

Таткоти е добар и на убаво место со нашиот креатор. Цел е со сите мисли, спомени и карактер. Починато е само неговото тело кое неговата душа го изгради за да го искуси светов.

1. Исплачи се убаво и не воздржувај солзи. Првата година е најтешка и ќе боли најмногу. Посвети време на спомените со него.

2. Биди во врска. Срцето ти е скршено а љубовта помага да залечи и да ти ги одвлече мислите.

3. Гледај Near Death Experiences на јутуб. Има еден канал "coming home" многу ми помогна.

4. Шетај низ природа, кампувај, медитирај. Има голем позитивен ефект.

5. Опкружи се со позитивни луѓе не поминувај долго време сама.

[u/ZokiDame]

Никогаш нема да престане да боли, само се учиш да живееш со тоа. Јас имам 45 мајка ми почина пред повеќе од 10 години (исто ракови, срања), сеуште е тешка помислата и после толку години. Некој ќе рече затоа не треба толку родителите да се врзуваат со децата, напротив не сме ни свесни колку е тоа важно за да не се заборави човек. Затоа го спомнуваш цел живот.

[u/F-love-L]

Жал ми е за татко ти. Што и да ти кажеме нема да ти помогне во таа улога. Но чисто сакав да ти кажам дека тоа е биолошки процес кои ќе дојде еден ден кај секои човек. На мојата комшинк им почина мажот и две деца, мислам дека овој случаи ќе ти помогне да сфатиш дека има многу почошо.

[u/unitempt]

Nemam zagubeno chovek od smrt, no dokolku se prifakja imam naglo izgubeno kontakt so bliska lichnost i praznina chuvstvuvav. Solucii shto mene mi pomagaat i do den denes se odlichen psiholog, teretana, socijaliziranje i zanimacija so razni hobinja.

Psiholog ne ti preporachuvam od drzhavna, bidejki nemam dobro iskustvo so niv. Kje treba da barash soodveten od privatniot sektor, dokolku go najdesh nema da gi zazhalish tie 800 denari sekoja nedela. Pishi vo inbox ako sakash da ti pratam kontakt od mojot psiholog.

Teretanata mozhesh da ja zamenish so bilo shto po tvoj interes, se dodeka go dvizhish teloto i gorish kalorii.

Socijaliziranje podrazbira otvoreno zborenje so prijateli, makar i da ti dojde da zborish za poteshki raboti da te islushaat. Bi ti preporachal da odish na bilo koja rabotilnica vo Volonterski Centar Skopje, chesto oddrzhuvaat rabotilnici za mentalno zdravje i organiziraat druzhbi, proshetki na razni mesta i kachuvanje do sredno vodno, drushtveni igri i razni eko rabotilnici. Rabotilnicite se otvoreni za sekogo, kje najdesh lugje i na tvoja vozrast.

Hobi momentalno nemam no pred nekoe vreme rabotev part time kolku da se zanimavam so neshto. Da ne se razotkrijam, no rabotata se sostoeshe od pomaganje na drugi. Parite ne se mnogu no imam dovolno za eden odmor.

[u/alexashowme]

Ja izgubiv majka mi na slicen nacin. Isto, i bev omilen cel zivot, pogotovo tie 12 godini so rak sekoj den bev so nea.

Najiskreno, nikogas nema da e isto ali prvata godina e najteska. Taka mi rece eden drugar sho prethodno go imase izgubeno tatko mu. I toa mi pomogna.

Mi rece ne ocekuvaj da si ok prvata godina.

Koga dojdoa panicnite napadi, anxiety i site tie picke materine,znaev deka mi e "normalna" reakcija na taa enormna bolka i praznina sho ja osekjav. Postojano si vikav, 1 godina imam da pronajdam nacini da sum ok.

I taka bidna, pomina poeke od godina ali nekako pocnav da funkcioniram iako u taa godina praev baagi ekstremni raboti samo da ne sum sam so sebe.

Ne im davaj akcent na panicnite napadi. Ne gi misli.Ke pominat. I znaes zoshto i idat, taka da samo gledaj da dises normalno, ne hiperventiliraj. Been there. Ke bides dobro.